ana sing uluk salam mau bengi. paraga iki nganggo klambi biru tuwa, clanane jeans kang wiwit ninggal birune. aku ora ngerti, apa dheweke lagi sedhih, wuyung, utawa seneng. katone mung praupan kang kebak pitakon.
"apa jenengmu isih angga?" pitakon iki kewetu ngono wae. aku ora ngerti pitakon liyane kang pas. aja-aja, dheweke dudu paraga sing tak maksudke. paraga kuwi mesem, tangane ngrogoh sak ing klambine, ngetoake rokok. aku dadi tambah yakin yen aku salah ngira, angga kuwi ora ngrokok.
"ora salah. nanging iku uga ora wigati. apa aku paraga sing mbok kenal pirang-pirang taun utawa ora, ora ana bedane. apa sliramu bakal ngusir aku umpama aku iki jebule hans utawa julduz?"
aku uga ora ngerti, apa arep ngusir apa ora. saknyatane, mau bengi mung mlaku tanpa rembugan kang akeh. aku kaya ana, kaya ora. dheweke mung kaya gelas ing ndhuwur meja. ana, nanging tanpa wicara.
pas aku mangkat turu, dheweke isih ngalamun ing pojokan. lan esuk iki, ana sesuwek tulisan kang dititipke liwat impen.
pernahkah kau merasa begitu menikmati keterasingan? aku hanya ingin mengajarimu cara terasing yang menentramkan.nalika srengenge isih mandheng 20 derajat, teka paraga liya. dheweke gage nyetel casiopea ing komputerku. untung wae komputerku wis waras. yuanza, paraga kuwi, ndeleng aku sing isih bingung.
"ayo rungokna swara flute kae, kadhang ana, kadhang ilang mumbul ing wung-wungan. swara keyboard mlayu rana-rene, mlebu ing longan, nguber-nguber semut, utawa jingkrak-jingkrak karewpe dhewe"
aku gawe teh, nyawang mlumpat jendhela, lan kelingan novel jawa sing tak waca mau bengi, "sapecak bumi sing kobong." crita anggitane tamsir as sing terbit 1984. crita kuwi asing lan menurutku ora patia apik. nanging ana perangan kang gawe aku mikir, nalika sudrajat nembak bapakke dhewe ing guwa. apa kang kelakon ing jaman perang mbiyen kuwi mung nyanthol seka crita lan buku-buku sejarah. lan buku-buku sejarah (lan uga novel kaya karangane tamsir iki) nyritaake pejuang kang murni. pahlawan.
aku dadi kelingan critane bapakku. ing jaman kuwi, akeh uga pejuang kang sakjane mung brandhal utawa kecu kang golek alesan. malah, kadhang kala pejuang-pejuang kuwi nyolong sapi utawa kebo duweke rakyat. disembeleh lan dienggo pesta rame-rame kanggo selingan perang. banjur kamardhikan kuwi kanggo sapa?
critane bapakku, nalika kuwi rakyat nganti ana sing sambat,"merdeka kok ora rampung-rampung." kuwi amarga, ing jaman penjajahan landa luwih kepenak. arang ana maling lan kahanane luwih tentrem. simbahku, sing dadi guru, bisa nyukupi kabutuhan keluarga. malah, jaman semana, guru kuwi gajine gedhe. simbah ninggal lemah kang amba. bapakku tansah dhahar enak. jaman lagi rusak nalika jepang mlebu. lan kahanan durung bisa lerem nalika soekarno-hatta mratelaake proklamasi. ananging pamarentah anyar kuwi ora bisa mrantasi gawe. lan tak pikir, tekan saiki tetep ora bisa mrantasi gawean. mbok menawa, sing akhire dadi panguasa ing negara iki mbiyene bajingan-bajingan jaman perang.
"eh, apa sing mbok pikirke? aku paling sengit yen kowe lagi mikir ngene. aku dadi kelingan cerpenmu sing judule nimf."
"apa sesambungane?"
"rumangsaku, kowe mung bisa mbayangke pikirane anfus, nanging ora bisa dadi anfus kang sanyatane. ukaramu mlumpat rana-rene lan ora nate bisa nyawiji marang kanyatan."
"nanging pancen crita kuwi ora nyata."
"piye yen jebul crita kuwi ana tenan? apa kowe mung bisa lelandhesan omongane saussure utama barthes kanggo nerjemahke perasaan?"
"omonganmu kaya socrates bar diseneni bojone sing isih kinyis-kinyis kae."
dheweke meneng sedhela, banjur tanpa dinuga mlumpat metu liwat ventilasi, ngajak manuk
jam session ing ndhuwur wit blimbing.