udan
udan
udan
aku kepencil ing ngarep prambanan. lungguh ing panggonan liren, ana bule telu sing aku gak mudheng ngomong apa.

mudhun seka kreta ing kutoarjo, langit isih peteng. lemah teles bar diguyang udan lan subuh cepak tekane. pisanan sing kepikir, ngopi2 ing warung. sinambi ngobrol ora jelas karo wong prembun lan bakule, rasane pikiran kumepyar. kopine enak. jarene bakuke sing gawe pancen sekti. merk-e aneh, muntu. kopi asli kutoarjo kang anane ya mung nang kene. sekilo 36 ewu.

dina iki tsunami, setaun kepungkur.

artine gambar iki bisa dideleng ing kene

waduh ana sing nyetel richard cocciante, iki jenenge nyiksa mood sing lagi kepengin kerja.

sepi. aku tangi turu tanpa swara radio utawa tv. lan esuk iki aku dikancani tahu lan pisang goreng. mbiyen, tuku 2 ewu entuk tahu 3 pisang 3. saiki mung entuk 4 gorengan thok. ana teh kang mrantasi weteng ben bisa gawe esuk iki krasa serius.

dolanan pysol (simple simon) lan gtkboard (othelo, memory, pentaline) nganti bosen. sakdurunge nonton berita tv sing wagu2. menteri2 diangkat. ganti nyetel radio, isine pakar2 ekonomi ngece kabinet 'imf bersatu' kuwi.

iki ngelingke marang kitab wicara keras, anggitane yasadipura ii. kitab iki isine mung nesu-nesu thok marang kahanan jaman kuwi.

ngaku turun brawijaya, ora sekti
ngaku anak pandhita, ora beteh ngeleh
ngaku anak pujangga, ora wereh pa siji
ngaku anak sujana, nalare liwar
ngaku anak ngulama, ora bisa ngaji
ngaku anak cina, ora kucir
ngaku anak santri, ora bisa maca kul-hu

kira2 arti indonesiane ngene:

mengaku keturunan brawijaya, tidak sakti
mengaku anak pendeta, tidak tahan lapar
mengaku anak pujangga, buta huruf
mengaku anak orang pandai, kabur pikirannya
mengaku anak ulama, tak tahu mengaji
mengaku anak cina, tidak dikuncir
mengaku anak santri, tidak dapat membaca qul-hu

mendhing mangkat wae. mikirke kaya ngene bisa ora bar-bar. mlaku tekan plaza chase, numpak kopaja 19 tekan kantor.

kantor sepi. ngobrol2, nguripke koputer, mangan awan.

foto iki takgawe nganggo pda. iki siji-sijine foto kang tak gawe nalika kuwi. nalika kuwi aku lagi lungguh ing kursi pinggir segara. kayu kan katon kuwi meja bunder kang persis ing ngarepku. sakwetara pegawe hotel lagi ngrataake pasir, bule-bule jogging, lan asu sepasang kang lagi kawin. kuwi mau ora bisa katon ing foto iki. kadhangkala, akeh perkara kang luwih becik ora katon.



esuk kuwi adhem. aku isih kelingan omonganku karo pimredku yen aku males mangkat menyang bali iki. aku ora nate bisa ngrasaake apa endahe bali. nanging beda nalika kuwi. aku bisa ngrasaake endahing bali. esuk-esuk nongkrong ing pinggir segara, wan ngrungoake wong ngomongke komputer, lan wengine ngopi-ngopi ing lobby. niatku mangkat pancen wus seje. aku kepengin aufklarung. aku kepengin mulih dadi wong anyar nalika tekan jakarta maneh. lan pancen, setahun iki aku dadi menungsa liya, kang aku dhewe ora ngerti ngapa bisa kaya ngene.

nalika lunga menyang garuda wisnu kencana, aku weruh lintang ing ndhuwur. lintang kuwi endah. ana rasa kang suwe ilang lan aku bisa nemu maneh. aku kaya dikampleng, diantemi, lan dipulasara dening wektu-wektuku nalika kuwi. ana kapang kang banjur kesimpen dadi bosok dening wektu, dening kahanan, dening crita kang ora ngerti ukarane kepriye.

apa lintang kae bisa dadi crita liya? nalika mulih, pitakonan isih tetep dadi pitakonan. banjur, ana cathetan-cathetan melankolis. ana impen-impen sing aku ora ngerti maknane. saiki, aku kepengin mbukteake, yen impenku salah.

wingi, aku ngobrol karo budi pradono. arsitek iki crita perkara rancangan-rancangan utopia. utopia kuwi endah, nanging tan ginape. akeh wong kang ora mudheng uga yen kuwi pancen endah. kaya lintang ing ndhuwur kono, bisa wae wong liya nganggep kaya lampu kurang sorot.

esuk iki, lagu-lagu cengeng metu seka komputerku. ora ana ombak segara lan asu kawin. sing ana mung tumpukan majalah kang wujude wis ora jelas.