Alice wiwit krasa kesel, ngancani mbakyuné lungguhan ing pinggir kali, lan ora ana sing bisa dilakoni; sepisan pindho dhèwèké ngintip buku sing diwaca mbakyuné, nanging tanpa gambar utawa pirembugan sing katon, banjur apa gunané sawijining buku, Alice mikir, tanpa gambar lan pirembugan? Mula dhèwèké nimang pikiré dhéwé (sakecandhaké mikir ing dina sing panas njalari ngantuk lan pekok,) apa gawé kalung kembang iku layak karo résiko methiki kembang, nalika sawijining trewèlu mata abang enom mlayu nyedhaki.

Ora ana sing nengsemaké semono uga Alice mikir yèn iki ora lumrah nalika trewèlu iku nyuwara "dhuh, aku mestiné telat banget!" (nalika wis kedadèn, alice lagi rumangsa sak mestiné dhèwèké éram, nanging nalika isih kedadèn kok katoné lumrah waé); nanging naika trewèlu tenanan njupuk jam seka sak rompi, ndelengaké kanthi premana, banjur kesusu, Alice gagé gumrégah, sak nalika iku kepikiran yèn dhèwèké durung naté weruh sawijining trewèlu kanthi rompi utawa jam sing ana ing njeroné, lan kanthi kebak rasa penasaran, dhèwèké gagé nyebrang kebonan, lan weruh ana rong trewèlu gedhé ing sangisor pager. Nalika mluncat medhun, Alice ora nggagas babar blas piyé carané metu seka ndonya kuwi.

dadi tukang sunting tulisan kuwi gak nyaman nalika ketemu frase2 basi utawa sesora (slogan) sing mestiné males krunguné. aku ngira, sing nulis sesora2 klasik mau lagi (utawa tansah) males mikiraké tembung sing trap lan cekli. rumangsané sing maca ora bosen? lah kuwi lak kaya wong lagi cures atiné terus dikandhani: "ndonya iki amba", "durung jodhoné", "ora susah nglokro."
upamané:

• "life begin at 20/30/40/50" (gak logis, gak mboys)


• "bagaimana tidak" (aku ora naté nganggep frase iki kerèn)


• "pink/red/whatevercolor is a new black" (raimu ireng?)


• "bla bla bla dalam satu genggaman" (frase basi kanggo nulis tèknologi télpon)


• "beatilicious & plèsèdan kamiinggrisen liyané - (gak kreatif, nunut imajinasiné wong liya)


• "yellow/trunk/pak dhé is back" - (salahé dhéwé mèlu trèn, diapusi tukang rancang)


• lan liya-liyané

nyoba nulis sawetara pelukis indonesia ing wikipedia jawa. gara-gara kudu nulis perkara senirupa ing majalah, dadiné, gelem ora gelem kudu srawung karo menungsa2 kuwi. ing kantor, gambaran2 seka pelukis kondhang sumebar ing sadengah papan.
gambar2 kuwi larang. mesthiné. lan tetep waé aku ora mudheng perkara2 kaya ngéné iki. corat-coret lan kabèh sarwa kebak wadi. kanggo pelukis kondhang, layar putih kosong sing durung ana corètan babar blas kejaba tapak asma pelukis, wis bisa dibayar larang. kabèh sarwa ngéramaké.
udakara sepasar kepungkur, aku teka nang pamèran lukisan sing nampilaké lukisan2 seka pelukis2 kondhang indonesia seka sadengah jaman. apa sing bisa dimangertèni seka gambar2 kuwi? aku ora ngerti. apa sing bisa diculik dadi crita? kuwi sing mbok menawa bisa nyenengké ati.
"pelukis kuwi kudu pinter," jaréné sawijining kolèktor lan juragan galèri. aku rada mlenggong nalika krungu. priyayi kuwi ndelengaké aku kanthi premana. dhèwèké banjur crita dawa lan aku tetep ora bisa mudheng.
ing crita liya, ana pelukis sing banjur banting stir dadi calo lukisan. tembung 'calo lukisan' iki pancèn kasar lan ora trap karo sing ditulis ing kertu jeneng. nanging, yèn niaté pancèn dodolan, dadi panggonan kanggo dumadiné karya sing dijupuk seka pesenan, tak pikir tembung 'calo lukisan' iku pas.

aku dhéwé wis lali kapan pungkasan ngganti template (cangkang) blog iki. sak jané kurang puas.