tangi turu udan deres. jingglang ngocèh ésuk2. mangkat kerja mèlu rina, sing nyetiré blusukan nang pinggiran. tekan palem semi, ganti numpak bisa mayasari 62. untung ora bocor, biasané bis iki sok bocor yèn udan. sadawané dalan, aku ngrungokaké pengajiané kyai imron jamil. tekan kantor, absèn sik terus pesen wédang jaé nang warung ngarep. nyrutup wédang sinambi ngrungokaké 'tak kira dina iki bakal udan' sing dinyanyèkaké déning sondre lerche. Pas

udan gawé tipak béda tumrap barang sing béda. dalan-dalan padha teles. akèh manungsa sing milih mlungker kemul sarung. udan uga nyangking klawung utawa pelangi. pungkasan aku weruh klawung nalika ing melbourne wingi, pas ing sa dhuwuré iklan koran ing pojok collins street. katoné énak udan2 ngéné iki nongkrong nang kafé-kafé sing sumebar ing kutha iku. udan uga gawé pepinginan perkara panganan dadi béda. umumé, wong2 jawa sing asli ndésa seneng karo téla anget, uwi, gorèngan, gatotan, lan liya2né. ing cedhak omah, sing paling pas yaiku srabi. apa becike gagé tuku srabi ya?

urip ing jakarta kuwi kaya mbuwang wektu. mangkat-mulih kerja butuh 2 jam. ngrembug perkara wektu, jaman nalika uripku isih seneng nglangut sinambi nyawang njaba cendhéla, iku uga mbuwang wektu. dadi kelingan jaman liyané manèh nalika sinau filsafat, aku saiki iki kaya déné manungsa industrialis ala marcuse. aku naté nyingkiri pagawéyan amarga pamikiran iki. lan wewayangan iku teka manèh. aku isih durung ngerti uga, tekan wanci iki, nanggepi wektu sing sansaya runcit.

rasané. Lagi bosen. nonton tv, pencat pencèt rémot, film2 kriminal.