esuk mau miwiti nganggo lagu2 ideologi (sing ora ana ing kasunyatan) : but for now (jamie cullum) lan soulmate (michael frank).
dina iki nulis rong tulisan sing ngawur kabeh (mereka yang lain lan toko buku baru itu). ben wae elek! lagi gak napsu nulis. aku malah isih kepikiran neruske tulisanku liyane (nalika nalu nabuh gender lan kalangkyang nembang).
apa sing wigati? ngapa aku dadi keranjingan golek sisik melik menyang ndonya kang wus dikubur dening wektu?
aku mbayangku lungguh ing ngisor wit cedhak candhi mendut. nyawang borobudhur ing tengah tlaga sinambi nyekel suling. dudu candhi borobudhur sing saiki. candhi kang ana ing tengah tlaga kang amba.
wengi iki aku iseng kliling nang blog2, mbukai email2 ku sing jarang tak bukak. kaya wong lunga ziarah, mbaleni sing kawuri. nanging aku kliling2 ngawur, kaya sing mbiyen uga dilakoni novi. lan aku nemu blog sing ana tulisane menarik. katone dusun onggosoro iki cedhak omahe titin.
25.8.04
5.8.04
aku mbiyen seneng corat-coret nang bukune bapakku. mungkin amarga mangkel, akhire aku dikei buku harian. bukune cilik, lan aku mau iseng maca karo cekakak-cekikik. isih ana tulisan regane buku cilik sing ana tulisane "pocket diary" kuwi, 300 rupiah. ana tempelan gambar ferry fadli kanti tulisan "brama".
kaya gambar lan bukune, isine semrawut lan ndangdut banget.
cathetan pisanan tanggal 16 september 1987, isine ngenani ngadepi mid semesterlan kasmaran marang 2 kenya: s****mi lan s******ti. kuwi kanca beda kelas, aku nang siji c, wong loro mau siji b, lungguhe jejer. s****mi kuwi cah seka desa tangga, rambute dawa lurus kaya duweke dewi yull. yen s******ti iku anake juragan pitik gemak kang rambute cendhak. terakhir ketemu, rambute dikriting karo nggendong bocah cilik sing ya kriting. omahe ing prapatan cedhak pasar.
esuke, tanggal 17, ana tulisan yen aku bengine ngimpi ketemu s****mi b**i. kenya sing pungkasan iki anak juragan gendheng, omahe cedhak s******ti. nah, pas tanggal 27 september ana tulisan "aku menerima kabar bahwa dia mulai berdagang." aku mikir, sapa iki? mungkin s****mi. nanging bengine aku ngimpi karo b**i, amarga tanggal 28 ana tulisan "aku bermimpi dia ikut pmr. bersama2 denganku, lalu dia duduk di sampingku"
payahe, amarga buku cilik iki sok dowaca masku lan mbakyuku, dadine aku gawe sandi. sandi mau akeh jumlahe lan aku wis lali cara macane. punjul yen 20-an gaya. jan-janne mbiyen aku ana buku cilik gambar pramuka sing isine sandi2 mau, tak delehke ing laci meja tv, nanging nalika meja mau pindah, bukune ilang.
contone, ing tanggal 13 oktober, sedina aku nulis nganggo 3 sandi.
(sandi vi)
berangkat (tidak sekolah) (tidak bertemu) (tidak dengan) dita. and dua peet sudah. senengnya, pencilmu ketemu. and senengnya sudah, kepalamu terbawa di (luar kelas) waktu pramuka.
(sandi ix)
sedantata nangtampipi nyapak iju junyatuga gayahase (-1) tinyaba sepragi makian kinrabe suansar kusabe dejanar (3-;4-) denganku (2-)
sandi iv
semaking nangkap, lama gita, amanda dalam lahgi, benar tari, suka dahlia, putra niyati, busa kutu, santai dita, yangga, dari patri, menggala guna nari kantin semmarang bisa lantai sandy dyta.
tulisan pungkasan ing buku iki kacathet tanggal 3 desember 1988. ora nganti entek kertase bukune wis ganti, aku ngganti buku sing rada gedhe lan tuku dhewe. cathetan pungkasan itu intine : "waktu aku akan naik bus ke sek dia tampak tersenyum bahagia". lan nganti tekan saiki, ora ana kenya-kenya mau sing dadi pacarku amarga aku dhewe gak nate kandha.
kaya gambar lan bukune, isine semrawut lan ndangdut banget.
cathetan pisanan tanggal 16 september 1987, isine ngenani ngadepi mid semesterlan kasmaran marang 2 kenya: s****mi lan s******ti. kuwi kanca beda kelas, aku nang siji c, wong loro mau siji b, lungguhe jejer. s****mi kuwi cah seka desa tangga, rambute dawa lurus kaya duweke dewi yull. yen s******ti iku anake juragan pitik gemak kang rambute cendhak. terakhir ketemu, rambute dikriting karo nggendong bocah cilik sing ya kriting. omahe ing prapatan cedhak pasar.
esuke, tanggal 17, ana tulisan yen aku bengine ngimpi ketemu s****mi b**i. kenya sing pungkasan iki anak juragan gendheng, omahe cedhak s******ti. nah, pas tanggal 27 september ana tulisan "aku menerima kabar bahwa dia mulai berdagang." aku mikir, sapa iki? mungkin s****mi. nanging bengine aku ngimpi karo b**i, amarga tanggal 28 ana tulisan "aku bermimpi dia ikut pmr. bersama2 denganku, lalu dia duduk di sampingku"
payahe, amarga buku cilik iki sok dowaca masku lan mbakyuku, dadine aku gawe sandi. sandi mau akeh jumlahe lan aku wis lali cara macane. punjul yen 20-an gaya. jan-janne mbiyen aku ana buku cilik gambar pramuka sing isine sandi2 mau, tak delehke ing laci meja tv, nanging nalika meja mau pindah, bukune ilang.
contone, ing tanggal 13 oktober, sedina aku nulis nganggo 3 sandi.
(sandi vi)
berangkat (tidak sekolah) (tidak bertemu) (tidak dengan) dita. and dua peet sudah. senengnya, pencilmu ketemu. and senengnya sudah, kepalamu terbawa di (luar kelas) waktu pramuka.
(sandi ix)
sedantata nangtampipi nyapak iju junyatuga gayahase (-1) tinyaba sepragi makian kinrabe suansar kusabe dejanar (3-;4-) denganku (2-)
sandi iv
semaking nangkap, lama gita, amanda dalam lahgi, benar tari, suka dahlia, putra niyati, busa kutu, santai dita, yangga, dari patri, menggala guna nari kantin semmarang bisa lantai sandy dyta.
tulisan pungkasan ing buku iki kacathet tanggal 3 desember 1988. ora nganti entek kertase bukune wis ganti, aku ngganti buku sing rada gedhe lan tuku dhewe. cathetan pungkasan itu intine : "waktu aku akan naik bus ke sek dia tampak tersenyum bahagia". lan nganti tekan saiki, ora ana kenya-kenya mau sing dadi pacarku amarga aku dhewe gak nate kandha.
1.8.04
wacanan apa kang pas nalika tangi turu? ana majalah gq gumlethak ing pojok kasur. gak minat. mungkin esuk iki maca sing rada serius. tomorrow's god tak saut. nanging buku putih iki ora nduwe wibawa. aku mung maca mlumpat-mlumpat kaya kodok ing tlaga, mlumpat seka terate siji menyang terate liyane. wacanan iki tak pikir guyonan kang ora lucu. aku malah kelingan ngancani ayu nongkrong nang gambir akhir wulan kepungkur.
nalika kuwi, wong2 pada nyekel cimeng. mung aku kang ora, nyekel gitar karo ndeleng monas. jebule ana lampu byar pet ing pucuk monas kae. ana salah sijining wong ing kono kang ngoceh ngenani Gusti Allah, lan nganggep cimeng kuwi digawe Sing Agawe Jagad kanti premati, kanti keluwihan kang ngedab-edabi. omongane wong mau kaya tulisane neale donald walsch ing buku putih iki.
lalekna wae, buku kuwi, aku njupuk the noodle maker. nalika aku njupuk buku iki nang aksara, sedina sakdurunge nongkrong nang gambir, tak pikir buku iki crita ngenani juru masak. sing jaga toko buku kuwi jenenge wulan (penting?). aku maca rong bab lan isine omongan antarane penulis lan tukang donor getih profesional nang cina. menarik, nanging aja esuk iki. yen aku neruske maca mesti males kerja.
aku kelingan buku elizabeth costello. ing sakwijining bab dicritaake nalika costello lunga menyang nigeria. ing acara peluncuran bukune (costello kuwi penulis novel), ana wong nigeria kang ngritik. jarene, buku karangane costello mau apik. nanging mungkin ora pas yen ing nigeria. wong2 nigeria ora masalah yen kudu dansa, mangan bareng, utawa ngobrol sewengi, nanging ora yen maca buku. maca buku kuwi sepi. kritikus mau banjur crita yen ing eropa, budaya maca kuwi apik. mlebu ing kreta, lungguh, langsung maca buku. ora ngobrol. kuwi apik kanggo utek, nanging ora apik kanggo bebrayan. nyekel buku nalika ana wong liya kaya ngekei tandha "buku iki luwih apik tinimbang ngobrol karo kowe."
nanging aku arep ngobrol karo sapa? wong2 wis padha lunga kerja. marani komputer, mbukak kword lan xmms, ngetik dikancani fariz rm lan the groove. ben semangat.
walah, entuk sms ! huruf kapital kabeh. sapa iki? "met pagi bapak anggoro ...pkabar? adi mawardi tempo sby." jebul wartawan surabaya asli madura. tak bales "kabar baik. bagaimana suasana srby nan ceria? dpt no-ku dr sapa." nganti aku mangkat kantor, sms gak dibales.
nalika kuwi, wong2 pada nyekel cimeng. mung aku kang ora, nyekel gitar karo ndeleng monas. jebule ana lampu byar pet ing pucuk monas kae. ana salah sijining wong ing kono kang ngoceh ngenani Gusti Allah, lan nganggep cimeng kuwi digawe Sing Agawe Jagad kanti premati, kanti keluwihan kang ngedab-edabi. omongane wong mau kaya tulisane neale donald walsch ing buku putih iki.
lalekna wae, buku kuwi, aku njupuk the noodle maker. nalika aku njupuk buku iki nang aksara, sedina sakdurunge nongkrong nang gambir, tak pikir buku iki crita ngenani juru masak. sing jaga toko buku kuwi jenenge wulan (penting?). aku maca rong bab lan isine omongan antarane penulis lan tukang donor getih profesional nang cina. menarik, nanging aja esuk iki. yen aku neruske maca mesti males kerja.
aku kelingan buku elizabeth costello. ing sakwijining bab dicritaake nalika costello lunga menyang nigeria. ing acara peluncuran bukune (costello kuwi penulis novel), ana wong nigeria kang ngritik. jarene, buku karangane costello mau apik. nanging mungkin ora pas yen ing nigeria. wong2 nigeria ora masalah yen kudu dansa, mangan bareng, utawa ngobrol sewengi, nanging ora yen maca buku. maca buku kuwi sepi. kritikus mau banjur crita yen ing eropa, budaya maca kuwi apik. mlebu ing kreta, lungguh, langsung maca buku. ora ngobrol. kuwi apik kanggo utek, nanging ora apik kanggo bebrayan. nyekel buku nalika ana wong liya kaya ngekei tandha "buku iki luwih apik tinimbang ngobrol karo kowe."
nanging aku arep ngobrol karo sapa? wong2 wis padha lunga kerja. marani komputer, mbukak kword lan xmms, ngetik dikancani fariz rm lan the groove. ben semangat.
walah, entuk sms ! huruf kapital kabeh. sapa iki? "met pagi bapak anggoro ...pkabar? adi mawardi tempo sby." jebul wartawan surabaya asli madura. tak bales "kabar baik. bagaimana suasana srby nan ceria? dpt no-ku dr sapa." nganti aku mangkat kantor, sms gak dibales.
Subscribe to:
Posts (Atom)