wingi, dina sing kebak déning kahanan sial. cd telu (rega 8900 rupiyah) ilang tanpa guna amarga cd writer ngadhat. ngaksès liwat hp malah mung ilang pulsa thok. terus, nang warnèt ping 2 uga tanpa guna. server-é down. kabèh kok sarwa salah. bangkrut kana-kéné. katoné pancèn dikon kudu ndang golèk pagawéyan. ana lowongan?

uh, rasanya kok tambah adoh. tetep semangat

untung mau mas njata nélpon. wis sawetara wektu iki aku ngilari yèn ana wong nélpon. kadhang, nalika ati lan pikiran wis ditata thirik-thirik, banjur ilang sakeplasan nalika ana wong nélpon.

mas njata arang nélpon aku. bisa diétung nganggo driji sikil. iki mau, nélpon. nomeré asing. tak angkat lan jebul mas njata. ora akèh sing dirembug. intiné uga wis ngerti. nanging béda. sakwisé tak pikir-pikir, aku banjur kèlingan ibu. ya, kaya ngono kuwi yèn ibu ngendika. rasa tidhem, ditata, lan dadi ketularan ayem. tetep waé béda. ibu kaya nduwé tentrem sing akèh (sadurungé kena stroke). aku ora ngerti, seka ngendi cara komunikasi kaya ngono kuwi. rembugan tanpa tembung. maknaning tembung ora bisa dilarah seka tembung sawantah (denotasi), nanging seka intonasi, playuné ukara, lan praupan. iku wis cukup. wis. saiki aku arep kerja manèh

ing dina sing sarwa kesel. jonggol lagi ketiban grimis riwis-riwis. niatku arep nerusaké pakaryan kudu wurung dhisik. katone durung ana palilah saka Gusti Kang Murbeng Dumadi. sirahku kecanthol kangen.