Awal wulan april wingi, aku lunga menyang madura, dolan nang punjering bathik2 madura. Mbuh ngapa, katone aku kakean tugas sing magepokan karo bathik lan tenun akhir2 iki Nalika tekan pamekasan, ana langgar (mushola) cilik cedhak wong2 sing lagi mbathik. Aku dadi kelingan jaman cilik. Lumrahe, cah2 sing wis dianggep gedhe (udakara smp utawa sd kelas 5/6) nginep nang langgar. Turu kanthi bantal kayu. Sakdurunge turu, cah2 dolanan ing plataran. Mangkat turu dadi kebak crita. Ana uga kalane dolan adoh nonton ndhangdhut nganti tangga desa , mlaku ngliwati sawah, nyawut woh2an ing kebonan, gelut karo wong liya desa.
Nalika aku matur bapak yen arep turu nang langgar, bapak katon sumringah. Mesem. Aku mangkat karo nur kirom. Nanging, piye maneh aku pancen dudu bocah sing tatag. Wayahe mangkat turu, aku ora kuwat karo lemut lan adheming hawa. Kanthi krukup sarung, aku mulih. Dhodhog lawang. Ibu mbukak lawang. Lan pancen, wong2 ngomah nunggu aku mulih amarga wis ngira yen aku ora bakal kuwat.
